Άλλη μια μέρα...

9/4/09

Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog Λίμνες μενεξελί στη διεύθυνση http://limnesmenexeli.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

Μόλις είχε χαράξει και ήμουν ήδη στο δρόμο για το λεωφορείο. Μπροστά μου το γνώριμο πεζοδρόμιο με τις νερατζιές του άψογα στοιχισμένες. Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν τα όσα πρέπει να κάνω και τα όσα πρέπει να μου κάνουν σήμερα.

"Ήταν πρωί τ' Αυγούστου
κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη..."

Τώρα μάλιστα, αν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν το Γελαστό Παιδί είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι που θα βαράς το κεφάλι σου αργότερα. Αυτό το κάτι ήρθε τελικά μόλις αντιλήφθηκα πως μια νερατζιά έλειπε και η θέση της ήταν κενή.

"Κενή; Να το τολμήσω;" σκέφτηκα. "Αν θελήσεις να ζήσεις αδιάφορα, σαν το δέντρο, μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει;"

Πριν προλάβω να το σκεφτώ άρχισα να πετάω τα ρούχα μου. Τι δέντρο θα ήμουν με τα ρούχα της δουλειάς; Το χώμα ήταν μαλακό. Έβγαλα τα παπούτσια μου και έχωσα τα πόδια μου μέσα του. Αχ, τι ωραία! Το επόμενο μισάωρο κύλισε ήρεμα και άρχισα να φχαριστιέμαι τη νέα μου, φυτική, υπόσταση. Κανά δύο σκυλάκια που με χρησιμοποίησαν δε με πείραξαν καθόλου. Αδιαφορούσα πλέον για τα πάντα.

Δυστυχώς όμως τα πάντα δεν αδιαφορούσαν για μένα. Για να μην πολυλογώ όχι μόνο με κατηγόρησαν που θέλησα να ζήσω σαν δένδρο αλλά όρισαν και δικάσιμο.

Οι αμβλυμένες πια δεντρικές αισθήσεις μου δε μου επέτρεψαν να καταλάβω τις κατηγορίες. Μήπως το φύλλωμά μου δε ήταν αρκετά πυκνό ή μήπως έφταιγε που το χρώμα του κορμού μου ομολογουμένως είναι ένα άρρωστο ροζ-κρεμ αντί για υγιές πράσινο; Κι όμως εγώ νοιώθω πως είμαι μια χαρά δέντρο και έχω πολλά να προσφέρω. Αν τα δέντρα είχαν φωνή θα βροντοφώναζα:

"Μη κρίνετε το βιβλίο από το εξώφυλλό του."

Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού.

Περισσότερα...

  © Blogger template Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP