Διαβάζω στο τελευταίο Εcοnοmist:
"Στο πανεπιστημιακό της σύστημα η Ελλάδα προσεγγίζει περισσότερο τις χειρότερες όψεις του Οθωμανικού παρελθόντος από ότι η Τουρκία."
Μου θύμισε ένα σκίτσο του Aρκά: Δύο σπουργίτια πετάνε πάνω από τον κόκκορα και τον αποκαλούν μ@λ@κ@. Ο κόκκορας γυρνώντας προς εμάς, λέει απογοητευμένος: "Πάντα ήθελα να ξέρω πως δείχνω από ψηλά".
Καθώς περνούσαν τα χρόνια στη φάμπρικα, κατάλαβα σιγά σιγά ότι ήμουν ο καλύτερος συνάδελφος. Τα κατά καιρούς παρατσούκλια μου (Αρμαγεδών, Χάνιμπαλ Λέκτερ κ.α.) ήξερα ότι τα έβγαζαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι καλοπροαίρετα για να γελάσουμε.
Κάποια στιγμή απεχώρησα από την εταιρεία. Λίγο καιρό μετά και καθώς πίναμε καφέ με έναν από τους στενότερους συνεργάτες μου φαίνεται οτι ξεχείλισε από μέσα μου ο θαυμασμός για το πόσο καλά συμπεριφερόμουν. Η απάντηση ήταν αυθόρμητη και δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. "Είσαι τρελλός; Το ξέρεις ότι σε φωνάζαμε ο Όχι Τώρα γιατί ποτέ δεν είχες καιρό να ασχοληθείς μαζί μας;" Το παραλήρημα του τέως συναδέλφου συνεχίσθηκε λες και ήθελε να απαντήσει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλους τους άλλους που δεν είχαν την ευκαιρία να παρευρίσκονται. Λες και ήθελε όχι απλά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους αλλά να με μαστιγώσει για τα κρίματά μου.
Το σοκ ήταν μεγάλο. Μα, από μέσα μου όλα φαίνονταν διαφορετικά. Η αλήθεια έιναι ότι κάπου κάπου ήμουν λίγο απόμακρος αλλά για το καλό της δουλειάς και μόνο. Αλλά δεν έχει νόημα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Η ζημιά έχει πια γίνει.
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να επανορθώσω είναι να γυρίσω στη δουλειά. Αυτή τη φορά θα είμαι πραγματικά ένα κομμάτι μάλαμα. Τι λέτε παλιοί μου συνάδελφοι;
Είπα απόψε να πρωτοτυπήσω λιγάκι και να δείξω μια φωτογραφία από ένα ηλιοβασίλεμα του περσινού καλοκαιριού.
Έχετε σκεφτεί πως οι φωτογραφίες με θέμα το ηλιοβασίλεμα πρέπει να είναι περισσότερες από τα ηλιοβασιλέματα που έχει δει ο Άνθρωπος από την αρχή της Ιστορίας; Παρολαυτά δεν πτοούμεθα.
Αν δεν επηρεαστήκατε από το προηγούμενο άρθρο, επιτρέψτε μου να σας συστήσω το τέλειο μέρος για χαλάρωση. Το ΙΚΑ Μαρκοπούλου. Σοβαρά μιλάω. Χρειάστηκε να βρεθώ εκεί καμμιά εικοσαρία φορές και, συνηθισμένος από άλλα παραρτήματα ΙΚΑ, ήμουν έτοιμος για ροκ καταστάσεις. Τις πιο πολλές φορές, λόγω της μακράς αναμονής, τα πνεύματα οξύνονται και διεξάγονται μίνι εμφύλιοι πόλεμοι. Όχι όμως στο τέλειο ΙΚΑ.
Εκεί πάντα επικρατεί μια σχεδόν αφύσικη γαλήνη. Τι κι αν ταλαιπωρήθηκες να παρκάρεις, τι κι αν η ουρά φτάνει ως την πόρτα και δεν υπάρχουν χαρτάκια προτεραιότητας, τι κι αν ο μπροστινός κάνει δυο ώρες να τελειώσει; Όλα μάταια. Υπάλληλοι και πολίτες διατηρούν το κέφι τους, την ηρεμία τους και την ευγένειά τους. Υποπτευόμαι μάλιστα ότι γίνονται πιο ευγενικοί από το φυσικό τους.
Κάποιες εξηγήσεις μπορώ να τις φανταστώ:
Α. Πήγα πολύ λίγες φορές και απλά έτυχε να είναι έτσι ήρεμα.
Β. Με κάτι μας ψεκάζουν εκεί μέσα.
Γ. Όλοι οι υπάλληλοι είναι πρώην θηριοδαμαστές.
Δ. Δεν είναι παράρτημα του ΙΚΑ αλλά του Παραδείσου.
Ήρθαν κάτι φίλοι από το Άιγιο και κανονίσαμε να πάμε για καφέ. Επειδή θα πήγαιναν για ψώνια στο ΙΚΕΑ κανονίσαμε να συναντηθούμε εκεί. Μίλησα και με κάποιους άλλους κοινούς γνωστούς οι οποίοι ήταν εκει κοντά και ήλθαν κι αυτοί. Μόλις φτάσαμε, πήραμε στο κινητό τους φίλους που ήταν ήδη μέσα και κλείσαμε ραντεβού στη καφετέρια σε είκοσι λεπτά. Όλοι θέλαμε κάποια πράγματα. Με λίγη προσπάθεια πιάσαμε τραπέζι που μας χώραγε όλους και είχε και θέα (στο πάρκινγκ). Ήπιαμε το καφεδάκι μας, τα είπαμε ωραία και μετά το διαλύσαμε. Κάποιοι συνέχισαν τα ψώνια και κάποιοι έφυγαν.
Έχετε ακούσει να λένε πως το μαχαίρι μπαίνει γλυκά;
Δύο αποτυχημένες φωτογραφικές εξορμήσεις έχω να θυμηθώ:
Η πρώτη ήταν στο Παλαί ντε Σπορ στη Γλυφάδα όπου θα φωτογράφιζα ένα φίλο μου που έπαιρνε μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τζούντο. Ήμασταν πιτσιρικάδες με μειωμένο προυπολογισμό και έτσι φύλαγα το μοναδικό μου φιλμ για τον τελικό. Ο φίλος μου όμως από μετριοφροσύνη δε μου είχε εξηγήσει πόσο καλύτερος από τον ανταγωνισμό ήταν. Έτσι φτάνει στο τελικό, δίνει το χέρι στον αντίπαλο και αμέσως μετά τον πετάει στον αέρα και ο αγώνας τελειώνει πριν προλάβω να αντιδράσω. Τουλάχιστον έκανα οικονομία στο φιλμ.
Η δεύτερη ήταν το περασμένο σαββατοκύριακο. Πήγαμε στη λίμνη Πλαστήρα με τους καλούς μας (αν και λίγο παλιωμένους) φίλους. Η παρακάτω εικόνα περιγράφει όλα όσα είδαμε. Ένας από την παρέα λαχταρούσε χειμωνιάτικες διακοπές με κρύο, βροχή και τζάκι. Φαίνεται πως κάποια προσευχή του εισακούστηκε θεαματικά και έτσι είχε διαρκώς ομίχλη. Μακάρι να είχα τη παλιά μου μηχανή. Θα ξαναέκανα οικονομία στο φιλμ.
Και ξαφνικά ο κόσμος ανακάλυψε το ιστολόγιό μου. Επισκέπτες από Ταϋλάνδη και Βιετνάμ ήρθαν να διαβάσουν τα όσα ενδιαφέροντα και καταπληκτικά γράφονται εδώ. Το ήξερα ότι η παγκόσμια συρροή επισκεπτών ήταν θέμα ημερών, αν όχι ωρών.
Μα για στάσου, αφού δεν ξέρουν ελληνικά. (Εκτός αν είναι ομογενείς από τη Μπανκόκ και το Ανόι). Κάποιος, ή ίσως και ΚΑΠΟΙΑ κακεντρεχής, θα έλεγε ότι ήρθαν επειδή αναφέρθηκε η λέξη Sony.
Για να μου φύγει η αμφιβολία: Canon, HP, BMW, Beyonce, Adriana Lima, Sony, Sony, Sony.
Αυτές τις μέρες ψάχνω για καινούργιο φορητό υπολογιστή αφού σε μια στιγμή ανεξήγητης αγάπης ή καταστροφικού αλτρουισμού χάρισα τον παλιό μου στη σύντροφο της ζωής μου. Κοίταζα λοιπόν το Sony που βλέπετε στη φωτογραφία όταν το είδε η τετράχρονη κόρη μου. Το κοριτσάκι χτυπιόταν και έλεγε ότι το θέλει παρόλο που της έχουμε μάθει πολύ καλά την έννοια της οικονομίας και της διαφήμισης. Όσο και να της εξηγήσαμε ότι είναι πολύ ακριβό, πως δεν αγοράζουμε ότι βλέπουμε και ότι εν πάσει περιπτώσει ακόμη δεν ξέρει να γράφει, δεν καταφέραμε τίποτε. Έπεσε για ύπνο κλαίγοντας.
Τελικά πάω αύριο να τον πάρω αλλά σε κόκκινο χρώμα που μου αρέσει εμένα. (Πλάκα κάνω άλλα όντως τα φτιάχνουν τόσο όμορφα που καταντάει αντιαθλητικό. Σα να κυνηγάει κάποιος με κράχτη πουλιών.)
Ένα καλοκαίρι πριν αρκετά χρόνια, είχα μαθητευόμενο στο γραφείο ένα πιτσιρικά μηχανικό από τη Γερμανία, τον Κρίστιαν. Το πάθος του ήταν τα αυτοκίνητα και ήθελε να δουλέψει ως σχεδιαστής αυτοκινήτων. Αφού έφυγε, επικοινωνήσαμε μετά από δυό-τρία χρόνια. Έκπληκτος άκουσα ότι εγκατέλειψε το όνειρό του. Η εξήγηση όμως ήταν τόσο απλή και συνάμα τόσο δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς.
Είχε πειστεί πως ο κόσμος δεν χρειαζόταν άλλα αυτοκίνητα.
Να'σαι καλά Κρίστιαν. Μπορεί να σου έμαθα ένα κάρο πράγματα αλλά και εσύ μου έμαθες ένα τόσο δα που αξίζει χίλιες φορές τα δικά μου.
Προμήθειες: ΟΚ
Χάρτες: ΟΚ
Αντηλιακό: ΟΚ
Μαγιώ: ΟΚ
Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε.
Δύο φωτογραφίες που αγγίζουν τη καλλιτεχνική φύση ενός μηχανολόγου μηχανικού η πρώτη και ενός ηλεκτρολόγου μηχανικού η δεύτερη.
Η σκληρή ειρωνεία που δίνει στο βιβλίο "Σολάρις" τη δύναμή του πηγάζει από την συνειδητοποίηση του ήρωα ότι η ανάπλαση της γυναίκας του βασίζεται αποκλειστικά σε αυτά που ο ίδιος γνώριζε για κείνη. Ο Σολάρις μπορεί να πει στον ήρωα μόνο ότι ήδη ο ίδιος γνωρίζει, και αυτό δεν αρκεί. Η ανθρωπότητα ταξίδεψε στην άλλη άκρη του Γαλαξία, μόνο και μόνο για να καταλήξει να κοιτάζεται σε ένα καθρέπτη που της αποκαλύπτει την έλλειψη κατανόησής της.
Φαίνεται λοιπόν ότι αρμόζει απόλυτα πως οι δύο ταινίες του "Σολάρις" καταλήγουν να απεικονίζουν την ιδέα του συγγραφέα με τρόπο που εμφανώς δεν επεδίωκαν οι δημιουργοί τους.
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι κοίταξε το βιβλίο και είδε μία ταινία του Ταρκόφσκι.
Ο Στήβεν Σόντερμπεργκ κοίταξε το βιβλίο και είδε μια αισθηματική ταινία.
Και οι δύο σκηνοθέτες συνάντησαν τον Σολάρις και ο καθένας είδε μόνο τους δικούς του προβληματισμούς.
Στήβεν Χάρτ, Μάρτιος 2006. Από νεκρολογία για τον Στάνισλαβ Λεμ, τον συγγραφέα του Σολάρις
Τη Παρασκευή είχαμε τη σπάνια τύχη να είμαστε καλεσμένοι στο σπίτι ενός ζευγαριού που πρόσφατα γνωρίσαμε. Καταπληκτικοί άνθρωποι. Δέσαμε αμέσως και περάσαμε υπέροχα. Το καλύτερο όμως είναι ότι μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναπώ υπέροχες πλην όμως χιλιοειπωμένες ιστορίες που δεν τολμώ να επαναλάβω στους παλιούς μου φίλους. Καλώς ήλθατε καινούργιοι μου φίλοι.
Περισσότερα...Πριν πολλά χρόνια καθόμουν στο γραφείο μου στο εργοστάσιο οπτικών όπου δούλευα. Ήταν απόγευμα και μόλις είχαμε σχολάσει. Καθώς έφευγε η υπεύθυνη παραγωγής φακών, κοντοστάθηκε να με χαιρετήσει. Όταν τι ρώτησα τι κάνει, μου απήντησε:
"Όσο δουλεύουν οι μηχανές, όσο υπάρχουν άνθρωποι και όσο βγαίνουν μαργαρίτες θα είμαι ευτυχισμένη".
Τρελλάθηκα. Δεν περίμενα τέτοιο λυρισμό. Μόνο που δεν δάκρυσα και της το είπα. Απορημένη μου είπε ότι μίλαγε για τα προβλήματα στη δουλειά της και τίποτε παραπάνω: Οι μηχανές της χαλούσαν διαρκώς ("Όσο δουλεύουν οι μηχανές"), δεν είχε αρκετό προσωπικό ("όσο υπάρχουν άνθρωποι") και το μηχανουργείο αργούσε να της φτιάξει τα εργαλεία κοπής φακών που λέγονται μαργαρίτες ("όσο βγαίνουν μαργαρίτες"). Ένιωσα όπως νοιώθει ένα πικάπ αν το βγάλεις από τη πρίζα ενώ παίζει.
Τελικά και με πολύ κόπο βρέθηκε τρόπος να θεραπεύεται ο άνθρωπος από την όποια διάθεση να εκφραστεί με γλαφυρό, λυρικό, ή ακόμη χειρότερα, ποιητικό τρόπο. Πρόκειται για το στρατιωτικό πρότυπο MIL-STD-961 που περιγράφει πως πρέπει να γράφεται μια στρατιωτική προδιαγραφή ή εγχειρίδιο. Η έστω και τμηματική ανάγνωση του εν λόγω προτύπου προκαλεί μόνιμη καταστολή της δυνατότητας καλλιτεχνικής έκφρασης. Σε αντιστάθμισμα ο αναγνώστης μαθαίνει την ομορφιά των αριθμημένων παραγράφων όπως και το να χρησιμοποιεί αποκλειστικά την ενεργητική φωνή.
Περισσότερα...Γειά σας. Ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο κυρίως για να εκπαιδευτώ και να μπορώ να βοηθάω το κορίτσι μου με το δικό της. Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτή η προσπάθεια. Το πιο πιθανό, λόγω της τεχνοκρατικής φύσης μου, είναι να παραμείνει ένα πεδίο δοκιμών. Ίσως όμως και να εξελιχτεί σε κάτι καλύτερο. Το όνομά του σίγουρα είναι ένα πρώτο βήμα. Απ' όσο ξέρω και απ' ότι μου έλεγε ο πατέρας μου, αστροπίνες είναι τα κυπαρίσσια που είναι τόσο ψηλά που πίνουν τα αστέρια.
Περισσότερα...© Blogger template Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
