Άλλη μια μέρα...
9/4/09
Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog Λίμνες μενεξελί στη διεύθυνση http://limnesmenexeli.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
Μόλις είχε χαράξει και ήμουν ήδη στο δρόμο για το λεωφορείο. Μπροστά μου το γνώριμο πεζοδρόμιο με τις νερατζιές του άψογα στοιχισμένες. Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν τα όσα πρέπει να κάνω και τα όσα πρέπει να μου κάνουν σήμερα.
"Ήταν πρωί τ' Αυγούστου
κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη..."
Τώρα μάλιστα, αν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν το Γελαστό Παιδί είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι που θα βαράς το κεφάλι σου αργότερα. Αυτό το κάτι ήρθε τελικά μόλις αντιλήφθηκα πως μια νερατζιά έλειπε και η θέση της ήταν κενή.
"Κενή; Να το τολμήσω;" σκέφτηκα. "Αν θελήσεις να ζήσεις αδιάφορα, σαν το δέντρο, μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει;"
Πριν προλάβω να το σκεφτώ άρχισα να πετάω τα ρούχα μου. Τι δέντρο θα ήμουν με τα ρούχα της δουλειάς; Το χώμα ήταν μαλακό. Έβγαλα τα παπούτσια μου και έχωσα τα πόδια μου μέσα του. Αχ, τι ωραία! Το επόμενο μισάωρο κύλισε ήρεμα και άρχισα να φχαριστιέμαι τη νέα μου, φυτική, υπόσταση. Κανά δύο σκυλάκια που με χρησιμοποίησαν δε με πείραξαν καθόλου. Αδιαφορούσα πλέον για τα πάντα.
Δυστυχώς όμως τα πάντα δεν αδιαφορούσαν για μένα. Για να μην πολυλογώ όχι μόνο με κατηγόρησαν που θέλησα να ζήσω σαν δένδρο αλλά όρισαν και δικάσιμο.
Οι αμβλυμένες πια δεντρικές αισθήσεις μου δε μου επέτρεψαν να καταλάβω τις κατηγορίες. Μήπως το φύλλωμά μου δε ήταν αρκετά πυκνό ή μήπως έφταιγε που το χρώμα του κορμού μου ομολογουμένως είναι ένα άρρωστο ροζ-κρεμ αντί για υγιές πράσινο; Κι όμως εγώ νοιώθω πως είμαι μια χαρά δέντρο και έχω πολλά να προσφέρω. Αν τα δέντρα είχαν φωνή θα βροντοφώναζα:
"Μη κρίνετε το βιβλίο από το εξώφυλλό του."
Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού.
Σίσσυφος
15/3/09
Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog Senile Decay στη διεύθυνση http://sendec.blogspot.com/2009/03/blog-post_13.html.
Ποτέ ένα κομμάτι του παζλ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα.
Ναι καλά! Φαντάζομαι πως θεωρητικά θα ισχύει και μάλιστα θα μπορούσες να στήσεις ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις επί του θέματος. Πρακτικά όμως;
Κάθομαι στο αμπάρι ενός παλιού φαλαινοθηρικού στο Όσλο, πίνω ούζο και χαζεύω μέσα από τη τζαμαρία το παιχνίδισμα του φεγγαριού στη θάλασσα. Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτά είναι τα λιγότερο παράξενα που μου συμβαίνουν.
Το φαλαινοθηρικό είναι ένα παμπάλαιο σκαρί, άψογα συντηρημένο και μετασκευασμένο σε μπαρ. Ο ιδιοκτήτης, άνθρωπος διορατικός, πρόλαβε και το έκανε μπαρ πριν το βάλουν σε κάποιο μουσείο. Η ιδιότητα του μπαρ δικαιολογεί και τη τζαμαρία που δύσκολα θα την είχαν προβλέψει οι αρχικοί "συμπαθείς" χρήστες του πλοίου. Οι συχνές διακοπές των Σκανδιναυών στη Μεσόγειο εξηγούν και το ούζο.
Μακάρι να μπορούσες να εξηγήσεις το ίδιο εύκολα έστω και εκ των υστέρων τα όσα παράξενα συνέβησαν ή το χειρότερο πρόκειται να συμβούν.
Το χέρι μου ψάχνει κάτι στη δεξιά μου τσέπη. Μόλις το βρίσκει το σφίγγει για να βεβαιωθεί ότι δε θα του φύγει. Αμέσως νοιώθω λίγο κουτός και στριφογυρίζω νευρικά και με ενοχές το αντικείμενο. Μετά το ακουμπάω πάνω στο τραπέζι. Είναι μια μικρή σταχτιά αχοιβάδα ή κάποιο άλλο είδος οστράκου. Πού να ξέρω. Δείχνει ασήμαντη και σίγουρα θα την πατούσες και θα την έσπαγες χωρίς να το σκεφτείς. Κι όμως γύρω από αυτή περιστρέφεται όλη η ύπαρξή μου, όλο το σύμπαν μου, αν το θέλετε.
Παραγγέλνω άλλο ένα ούζο. Αισθάνομαι πολύ όμορφα και ζεστά εδώ. Ταιριάζω σε αυτή τη ζωή, σε αυτό το κόσμο, σε αυτό το μπαρ τέλος πάντων. Δεν τρέφω όμως αυταπάτες. Έξω περιμένει η Δοκιμασία. Γαλήνια, μαγευτική και γεμάτη υποσχέσεις για καινούργιες ανείπωτες φρίκες.
Όσο κι αν σας ξαφνιάσει, με ξέρετε πολύ καλά. Ή μάλλον ξέρετε την ιστορία μου. Εδώ και κάμποσα χρόνια, στάσου να τα μετρήσω... αμέτρητα, οι Θεοί ή ο Θεός ή όπως τον πιστεύει ο καθένας σας, με βασανίζουν. Αρχικά οι δοκιμασίες ήταν επίπονες βέβαια αλλά αρκετά απλές. Να κουβαλήσω για παράδειγμα έναν τεράστιο βράχο στη κορυφή ενός βουνού και μόλις φτάσω αυτός να κυλήσει κάτω και να πρέπει να τον ανεβάσω ξανά και ξανά.
Αποδείχτηκε ότι έχοντας άπειρες ευκαιρίες επανάληψης αργά ή γρήγορα πετύχαινα το σκοπό μου όσο δύσκολος κι αν ήταν. Εύρισκα τότε τη λύτρωση; Όχι. Αυτόματα έπρεπε να περάσω ένα νέο, δυσκολότερο και όλο και πιο ευφάνταστο μαρτύριο. Η πραγματική μου καταδίκη ήταν ο αιώνιος κύκλος των δοκιμασιών και όχι ο αιώνιος κύκλος μιας και μόνο απλοϊκής δοκιμασίας όπως μάθατε στο σχολείο. Το όνομά μου, Σίσσυφος.
Η τελευταία απαίτηση ήταν να φτιάξω ένα παζλ μιας παραλίας. Μόνο που δεν πρόκειται για μια εικόνα παραλίας κομμένη σε μικρά μικρά κομματάκια ως συνήθως. Μιλάμε για μια πραγματική παραλία με τα αμέτρητα βοτσαλάκια της και τις αμέτρητες, τι άλλο, αχοιβάδες. Για να υπάρχει και λίγο ενδιαφέρον, πρέπει να τη φτιάξω μάλιστα στη μορφή που ήταν στις εικοσιδύο Σεπτεμβρίου του δύο χιλίαδες τρία. Η εν λόγω παραλία στέκεται έτοιμη λίγα μέτρα μπροστά μου από την άλλη μεριά της βιτρίνας του μπαρ. Έτοιμη; Όχι ακόμη. Το τελευταίο κομμάτι του παζλ, μια σταχτιά αχοιβάδα, κάθεται ανέμελα πάνω στο τραπέζι μου. Κάποιος τουρίστας από την Ελλάδα την είχε πάρει μαζί του για να τη χαρίσει στην αγαπημένη του. Μπράβο! Δε μπορούσες να της αγοράσεις της κοπέλας ένα άρωμα ή ένα ρούχο;
Τίποτε δε μαρτυρά τον τιτάνιο κόπο που έχει καταβληθεί, για να βρίσκεται αυτή η παραλία εκεί και απλά να περιμένει την τελευταία της αχοιβάδα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να σηκωθώ, να κάνω καμμιά δεκαριά, πολύ-πολύ προσεκτικά βήματα και να ολοκληρώσω το παζλ. Και μετά τι; Μου έχει δοθεί η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα λυτρωθώ. Λες να είναι αυτός ο τελευταίος κύκλος; Κι αν δεν είναι; Φτου κι απ’ την αρχή! Πρέπει να συνεχίζω να παλεύω. Αυτό κάνω αμέτρητα χρόνια.
Είναι όμορφα όμως εδώ. Παντού όμορφο σκαλισμένο ξύλο, γλυκιά μουσική, ζεστούλα, καλό ποτό και ακόμη καλύτεροι φίλοι, ένα πανέμορφο φεγγάρι πάνω από τη πάντα θεϊκή θάλασσα και μια κοπέλα να με περιμένει. Μια ολόκληρη ζωή. Όλα αυτά θα χαθούν, αν βάλω το τελευταίο κομμάτι. Θα αντικατασταθούν από κάτι ξένο, ένα νέο σκληρό, απάνθρωπο μαρτύριο. Πόση αλήθεια μπορεί να έχει το τελευταίο κομματάκι ενός παζλ, όσο σωστά κι αν τοποθετήθηκε, όταν αυτό το ίδιο το παζλ θα αναιρεθεί και θα γίνει ένα ψέμα τη στιγμή της ολοκλήρωσής του;
Περίεργες σκέψεις γυρνούν στο κεφάλι μου. Σκέψεις που θα ήταν αδιανόητες, όσο μοχθούσα να ολοκληρώσω το έργο μου. Τότε είχα βάλει κάτω το κεφάλι και απλά δούλευα. Σκέψου όμως να φύγω απόψε χωρίς να βάλω την αχοιβαδούλα εκεί που πρέπει. Τώρα μάλιστα που κοιτάω, σαν να σηκώνεται και κυματάκι. Σίγουρα θα μου ανακατέψει βοτσαλάκια και αχοιβάδες. Αύριο θα πρέπει να ξεκινήσω σχεδόν από την αρχή. Όμως θα βρίσκομαι ακόμη εδώ.
Παύω να σκέφτομαι. Αφήνω τον εαυτό μου να κάνει όπως νομίζει. Τελειώνω το ποτό μου. Μετά σηκώνομαι και φεύγω. Φεύγω από τη μεριά της παραλίας σέρνοντας τα βήματά μου, όχι επειδή διστάζω, αλλά για να κάνω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά.
Αν αποφασίσεις να μην πολεμήσεις, σημαίνει ότι ηττήθηκες;
Ακολούθησε κείμενο του Στενήμαχου Αδόκητου που βρίσκεται εδώ.
Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού. Περισσότερα...
Δεν είναι τίποτε, μια βιδούλα λάσκαρε
1/2/09
Όταν σχεδίαζα φακούς, το μυαλό μου καμμιά φορά έφευγε και σκεφτόταν τα βουνά. Πριν μερικές μέρες κοίταζα τα βουνά, με τις εναλλαγές των κοίλων και κυρτών γραμμών τους, και μου έμοιαζαν με φακούς.
Ακόμη δεν το έχω φιλοσοφήσει. Υπομονή.
Μαντινάδα
6/1/09
Όσα στιχάκια σου'γραψα
μωρό μου αν θυμάσαι
να γίνουν ροδοπέταλα
και πάνω να κοιμάσαι.
μωρό μου αν θυμάσαι
να γίνουν ροδοπέταλα
και πάνω να κοιμάσαι.
Γραμμένο σε σκοπιά της Βόρειας Ελλάδας από φαντάρο που δεν ήταν επαγγελματίας στιχουργός. Κάποιοι θα τον έλεγαν "τοπικό διασκεδαστή". Το άσπρο και το μαύρο σπανίως περιγράφουν τη ζωή. Περισσότερα...
Μπράβο, φτάσαμε αλλά γιατί ήρθαμε;
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, οι άνθρωποι διασκέδαζαν με τοπικούς διασκεδαστές. Τον τρελλό του χωριού, μια αρκούδα που χόρευε, έναν τοπικό θίασο. Η ποιότητα της διασκέδασης συνήθως χαμηλή άλλα ήσουν με την παρέα σου και όλους τους γείτονες σε κάποια πλατεία και περνούσες μάλλον όμορφα.
Αργότερα που ο καθένας μπορούσε να δει πολύ εύκολα στην οθόνη τους καλύτερους διασκεδαστές του κόσμου, οι τοπικοί φάνταζαν πλέον ανεπαρκείς. Το κέρδος ήταν στο επίπεδο. Έβλεπες τον Βέγγο, άκουγες τον Νταλάρα, θαύμαζες τους ακροβάτες από το Πεκίνο και τα μπαλέτα Μπολσόι. Έχανες βέβαια το παρεΐστικο αλλά έτσι είναι η ζωή, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.
Ήταν λοιπόν μια συναλλάγή. Έδωσες κάτι και πήρες κάτι. Κατανοητό.
Ανοίγω σήμερα την τηλεόραση και τι βλέπω; Τους ίδιους τοπικούς διασκεδαστές να παίρνουν την εκδίκησή τους από τους θεατές και το ίδιο το μέσο για τον παλιότερο παραγκωνισμό τους.
Η ποιότητα λείπει. Χαμένη φυσικά και η αίσθηση της παρέας που έκανε κάποτε ανεκτή την έλλειψή της. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι που έγκειται η συναλλαγή. Έντάξει, δώσαμε πάλι κάτι. Τι πήραμε σε αντάλλαγμα;
Υ.Γ. Νοιώθω τον ίδιο θυμό όταν πάω στο σούπερμάρκετ και βρίσκω άδεια ράφια ή δε βρίσκω στο εμπόριο κάτι που θέλω να αγοράσω. Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: Έχουμε δεχτεί να ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Οι θυσίες σε άγχος, κόπο και ελεύθερο χρόνο γνωστές. Το αντάλλαγμα είναι η αφθονία και η ποιότητα των αγαθών. Άν δεν υπάρχουν αυτά γιατί να μη ζούμε στην Κούβα όπου θα ψιλοπεινάμε βέβαια αλλά θα είμαστε και κάθε βράδυ στο δρόμο για χορό;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)