Μπράβο, φτάσαμε αλλά γιατί ήρθαμε;

6/1/09

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, οι άνθρωποι διασκέδαζαν με τοπικούς διασκεδαστές. Τον τρελλό του χωριού, μια αρκούδα που χόρευε, έναν τοπικό θίασο. Η ποιότητα της διασκέδασης συνήθως χαμηλή άλλα ήσουν με την παρέα σου και όλους τους γείτονες σε κάποια πλατεία και περνούσες μάλλον όμορφα.

Αργότερα που ο καθένας μπορούσε να δει πολύ εύκολα στην οθόνη τους καλύτερους διασκεδαστές του κόσμου, οι τοπικοί φάνταζαν πλέον ανεπαρκείς. Το κέρδος ήταν στο επίπεδο. Έβλεπες τον Βέγγο, άκουγες τον Νταλάρα, θαύμαζες τους ακροβάτες από το Πεκίνο και τα μπαλέτα Μπολσόι. Έχανες βέβαια το παρεΐστικο αλλά έτσι είναι η ζωή, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.

Ήταν λοιπόν μια συναλλάγή. Έδωσες κάτι και πήρες κάτι. Κατανοητό.

Ανοίγω σήμερα την τηλεόραση και τι βλέπω; Τους ίδιους τοπικούς διασκεδαστές να παίρνουν την εκδίκησή τους από τους θεατές και το ίδιο το μέσο για τον παλιότερο παραγκωνισμό τους.

Η ποιότητα λείπει. Χαμένη φυσικά και η αίσθηση της παρέας που έκανε κάποτε ανεκτή την έλλειψή της. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι που έγκειται η συναλλαγή. Έντάξει, δώσαμε πάλι κάτι. Τι πήραμε σε αντάλλαγμα;

Υ.Γ. Νοιώθω τον ίδιο θυμό όταν πάω στο σούπερμάρκετ και βρίσκω άδεια ράφια ή δε βρίσκω στο εμπόριο κάτι που θέλω να αγοράσω. Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: Έχουμε δεχτεί να ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Οι θυσίες σε άγχος, κόπο και ελεύθερο χρόνο γνωστές. Το αντάλλαγμα είναι η αφθονία και η ποιότητα των αγαθών. Άν δεν υπάρχουν αυτά γιατί να μη ζούμε στην Κούβα όπου θα ψιλοπεινάμε βέβαια αλλά θα είμαστε και κάθε βράδυ στο δρόμο για χορό;

  © Blogger template Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP