Σίσσυφος

15/3/09

Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog Senile Decay στη διεύθυνση http://sendec.blogspot.com/2009/03/blog-post_13.html.

Ποτέ ένα κομμάτι του παζλ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα.


Ναι καλά! Φαντάζομαι πως θεωρητικά θα ισχύει και μάλιστα θα μπορούσες να στήσεις ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις επί του θέματος. Πρακτικά όμως;

Κάθομαι στο αμπάρι ενός παλιού φαλαινοθηρικού στο Όσλο, πίνω ούζο και χαζεύω μέσα από τη τζαμαρία το παιχνίδισμα του φεγγαριού στη θάλασσα. Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτά είναι τα λιγότερο παράξενα που μου συμβαίνουν.

Το φαλαινοθηρικό είναι ένα παμπάλαιο σκαρί, άψογα συντηρημένο και μετασκευασμένο σε μπαρ. Ο ιδιοκτήτης, άνθρωπος διορατικός, πρόλαβε και το έκανε μπαρ πριν το βάλουν σε κάποιο μουσείο. Η ιδιότητα του μπαρ δικαιολογεί και τη τζαμαρία που δύσκολα θα την είχαν προβλέψει οι αρχικοί "συμπαθείς" χρήστες του πλοίου. Οι συχνές διακοπές των Σκανδιναυών στη Μεσόγειο εξηγούν και το ούζο.

Μακάρι να μπορούσες να εξηγήσεις το ίδιο εύκολα έστω και εκ των υστέρων τα όσα παράξενα συνέβησαν ή το χειρότερο πρόκειται να συμβούν.

Το χέρι μου ψάχνει κάτι στη δεξιά μου τσέπη. Μόλις το βρίσκει το σφίγγει για να βεβαιωθεί ότι δε θα του φύγει. Αμέσως νοιώθω λίγο κουτός και στριφογυρίζω νευρικά και με ενοχές το αντικείμενο. Μετά το ακουμπάω πάνω στο τραπέζι. Είναι μια μικρή σταχτιά αχοιβάδα ή κάποιο άλλο είδος οστράκου. Πού να ξέρω. Δείχνει ασήμαντη και σίγουρα θα την πατούσες και θα την έσπαγες χωρίς να το σκεφτείς. Κι όμως γύρω από αυτή περιστρέφεται όλη η ύπαρξή μου, όλο το σύμπαν μου, αν το θέλετε.

Παραγγέλνω άλλο ένα ούζο. Αισθάνομαι πολύ όμορφα και ζεστά εδώ. Ταιριάζω σε αυτή τη ζωή, σε αυτό το κόσμο, σε αυτό το μπαρ τέλος πάντων. Δεν τρέφω όμως αυταπάτες. Έξω περιμένει η Δοκιμασία. Γαλήνια, μαγευτική και γεμάτη υποσχέσεις για καινούργιες ανείπωτες φρίκες.

Όσο κι αν σας ξαφνιάσει, με ξέρετε πολύ καλά. Ή μάλλον ξέρετε την ιστορία μου. Εδώ και κάμποσα χρόνια, στάσου να τα μετρήσω... αμέτρητα, οι Θεοί ή ο Θεός ή όπως τον πιστεύει ο καθένας σας, με βασανίζουν. Αρχικά οι δοκιμασίες ήταν επίπονες βέβαια αλλά αρκετά απλές. Να κουβαλήσω για παράδειγμα έναν τεράστιο βράχο στη κορυφή ενός βουνού και μόλις φτάσω αυτός να κυλήσει κάτω και να πρέπει να τον ανεβάσω ξανά και ξανά.

Αποδείχτηκε ότι έχοντας άπειρες ευκαιρίες επανάληψης αργά ή γρήγορα πετύχαινα το σκοπό μου όσο δύσκολος κι αν ήταν. Εύρισκα τότε τη λύτρωση; Όχι. Αυτόματα έπρεπε να περάσω ένα νέο, δυσκολότερο και όλο και πιο ευφάνταστο μαρτύριο. Η πραγματική μου καταδίκη ήταν ο αιώνιος κύκλος των δοκιμασιών και όχι ο αιώνιος κύκλος μιας και μόνο απλοϊκής δοκιμασίας όπως μάθατε στο σχολείο. Το όνομά μου, Σίσσυφος.

Η τελευταία απαίτηση ήταν να φτιάξω ένα παζλ μιας παραλίας. Μόνο που δεν πρόκειται για μια εικόνα παραλίας κομμένη σε μικρά μικρά κομματάκια ως συνήθως. Μιλάμε για μια πραγματική παραλία με τα αμέτρητα βοτσαλάκια της και τις αμέτρητες, τι άλλο, αχοιβάδες. Για να υπάρχει και λίγο ενδιαφέρον, πρέπει να τη φτιάξω μάλιστα στη μορφή που ήταν στις εικοσιδύο Σεπτεμβρίου του δύο χιλίαδες τρία. Η εν λόγω παραλία στέκεται έτοιμη λίγα μέτρα μπροστά μου από την άλλη μεριά της βιτρίνας του μπαρ. Έτοιμη; Όχι ακόμη. Το τελευταίο κομμάτι του παζλ, μια σταχτιά αχοιβάδα, κάθεται ανέμελα πάνω στο τραπέζι μου. Κάποιος τουρίστας από την Ελλάδα την είχε πάρει μαζί του για να τη χαρίσει στην αγαπημένη του. Μπράβο! Δε μπορούσες να της αγοράσεις της κοπέλας ένα άρωμα ή ένα ρούχο;

Τίποτε δε μαρτυρά τον τιτάνιο κόπο που έχει καταβληθεί, για να βρίσκεται αυτή η παραλία εκεί και απλά να περιμένει την τελευταία της αχοιβάδα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να σηκωθώ, να κάνω καμμιά δεκαριά, πολύ-πολύ προσεκτικά βήματα και να ολοκληρώσω το παζλ. Και μετά τι; Μου έχει δοθεί η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα λυτρωθώ. Λες να είναι αυτός ο τελευταίος κύκλος; Κι αν δεν είναι; Φτου κι απ’ την αρχή! Πρέπει να συνεχίζω να παλεύω. Αυτό κάνω αμέτρητα χρόνια.

Είναι όμορφα όμως εδώ. Παντού όμορφο σκαλισμένο ξύλο, γλυκιά μουσική, ζεστούλα, καλό ποτό και ακόμη καλύτεροι φίλοι, ένα πανέμορφο φεγγάρι πάνω από τη πάντα θεϊκή θάλασσα και μια κοπέλα να με περιμένει. Μια ολόκληρη ζωή. Όλα αυτά θα χαθούν, αν βάλω το τελευταίο κομμάτι. Θα αντικατασταθούν από κάτι ξένο, ένα νέο σκληρό, απάνθρωπο μαρτύριο. Πόση αλήθεια μπορεί να έχει το τελευταίο κομματάκι ενός παζλ, όσο σωστά κι αν τοποθετήθηκε, όταν αυτό το ίδιο το παζλ θα αναιρεθεί και θα γίνει ένα ψέμα τη στιγμή της ολοκλήρωσής του;

Περίεργες σκέψεις γυρνούν στο κεφάλι μου. Σκέψεις που θα ήταν αδιανόητες, όσο μοχθούσα να ολοκληρώσω το έργο μου. Τότε είχα βάλει κάτω το κεφάλι και απλά δούλευα. Σκέψου όμως να φύγω απόψε χωρίς να βάλω την αχοιβαδούλα εκεί που πρέπει. Τώρα μάλιστα που κοιτάω, σαν να σηκώνεται και κυματάκι. Σίγουρα θα μου ανακατέψει βοτσαλάκια και αχοιβάδες. Αύριο θα πρέπει να ξεκινήσω σχεδόν από την αρχή. Όμως θα βρίσκομαι ακόμη εδώ.

Παύω να σκέφτομαι. Αφήνω τον εαυτό μου να κάνει όπως νομίζει. Τελειώνω το ποτό μου. Μετά σηκώνομαι και φεύγω. Φεύγω από τη μεριά της παραλίας σέρνοντας τα βήματά μου, όχι επειδή διστάζω, αλλά για να κάνω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά.

Αν αποφασίσεις να μην πολεμήσεις, σημαίνει ότι ηττήθηκες;


Ακολούθησε κείμενο του Στενήμαχου Αδόκητου που βρίσκεται εδώ.
Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού.

8 comments:

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"Αν αποφασίσεις να μην πολεμήσεις, σημαίνει ότι ηττήθηκες;"
Αν αυτό σημαίνει ότι θα κρατήσεις κοντά σου ό,τι αγαπάς, τότε νίκησες. Και τότε το ψέμα γίνεται η μεγαλύτερη ποθητή αλήθεια σου. Μαλλον το ξέρεις καλύτερα από μένα. Μωρέ, να, μου είπε πάρα πολλά ο Σίσσυφός σου. Σ'ευχαριστώ.

Χρονοστιβάδα είπε...

Έχω μείνει άφωνη ! Άσε που στα μισά ένιωσα κάτι σαν Déjà vu ! Πριν μερικά χρόνια, σε άλλο ιστοχώρο που παίζαμε ένα παρόμοιο παιχνίδι, η συνέχεια αμέσως μετά από μια δική μου ιστοριούλα, εξελίχθηκε στο βυθό κάποιας μακρινής θάλασσας, όπου τα ψάρια είχαν μετατρέψει το ναυάγιο ενός φαλαινοθηρικού σε μπαρ !!!
Λάτρεψα την προτελευταία σου φράση... "σέρνοντας τα βήματά μου, όχι επειδή διστάζω, αλλά για να κάνω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά"... ε λοιπόν, μας την έκανες ! :-)
Ελπίζω ο επόμενος παίκτης ν' αποδειχθεί εξίσου "ζημιάρης" !!!

ΥΓ. Όσο για τη φράση-σκυτάλη, για την οποία δεν σας κρύβω πως χαίρομαι που προκάλεσε αντιδράσεις, είχα την πεποίθηση ότι βρίσκει πιο εύκολα πρακτική εφαρμογή παρά θεωρητική αιτιολόγηση... με μπέρδεψες :-)

KostasLG είπε...

"Κλεοπάτρα και Μινγκ" ήμουν βέβαιος ότι η "Μινγκ" πλευρά σου θα διάλεγε να κρατήσει αυτό που αγαπά και η "Κλεοπάτρα" θα χαμογελούσε πικρά ξέροντας πολύ καλά που βγάζει καμμιά φορά ο άλλος δρόμος. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.

KostasLG είπε...

Αγαπητή Χρονοστιβάδα, θα σε απογοητεύσω ίσως λιγάκι αλλά το εν λόγω φαλαινοθηρικό όντως υπάρχει στο Όσλο, χωρίς βέβαια τη τζαμαρία και τα ποτά, αλλά βρίσκεται σε μουσείο. Την αχοιβάδα δε, την κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου και την κοιτάζω.

Όσο για τη φράση σου μη πολυφοβάσαι. Όσο είμαστε απλά ανθρωπάκια και όχι ο Σίσσυφος μάλλον θα ισχύει για μας μια χαρά.

DimitrAT είπε...

Πριν από λίγο καιρό η Κλεοπάτρα και Μινγκ, σε κάποιο comment στο blog του webwalker εξέφρασε τη λαχτάρα της για ένα νέο παιχνίδι. Μου ήρθε τότε η ιδέα για ένα παιχνίδι, όπου μέσα σε μια ατελείωτη ιστορία θα ανταλλάσονται σκυτάλες/προτάσεις/εμπνεύσεις.
Κοιτάζω τις πρώτες λοιπόν, και ειλικρινά νιώθω τόσο χαρούμενη, περίφανη αλλά και ανυπόμονη για τη συνέχεια...
"Αν αποφασίσεις να μην πολεμήσεις, σημαίνει ότι ηττήθηκες;" Με στρίμωξες απόψε. Μοιάζει με εναλλακτικό τρόπο ψυχανάλυσης. Τι να πω. Μ’ έκανες να πιάσω πάλι το μέτρημα και ίσως βγάλω τις ήττες περισσότερες αυτή τη φορά.
Σ’ ευχαριστώ όπως και να ‘χει.
Υ.Γ. Μικρή παράκληση. Θα μπορούσες να συμπληρώσεις κάτω από τον τίτλο σου από ποιο post πήρες την σκυτάλη, εκτός από το όνομα του blog? Φαντάζομαι πως η Χρονοστοιβάδα θα συνεχίσει να γράφει και όταν θα προστεθούν στο blog της νέα post τότε δεν θα είναι σαφές από που είναι συνέχεια η ιστορία σου. Σε ευχαριστώ πολύ.

KostasLG είπε...

DimitrAT ο σύνδεσμος παραπέμπει στο συγκεκριμένο post αλλα δεν χαλάω χατήρι σε άνθρωπο που διαβάζει το blog μου στις δύο το πρωί. Το αλλάζω το συντομότερον. Θα είναι και πιο σαφές με αυτό το τρόπο. Αν και έτσι και μπεις στο blog της Χρονοστιβάδας δε σου κάνει καρδιά να φύγεις πριν διαβάσεις τα πάντα.

Στενήμαχος Αδόκητος είπε...

Δεν είμαστε παντοδύναμοι. Λυγίζουμε, συχνά, σαν τις καλαμιές από τον άνεμο. Και τα περιγράμματα του κόσμου πολλές φορές είναι θολά. Κι αν η αχοιβάδα πλάστηκε, για να καταλήξει στο δικό σου χέρι; Ο προβληματισμός οδοδεικνύει τη νίκη και γίνεται "δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης στην ωμοπλάτη". Στενήμαχος Αδόκητος.

KostasLG είπε...

Στενήμαχε Αδόκητε μάλλον έτρεξες ένα γύρο χωρίς να πάρεις τη σκυτάλη. Ελπίζω ότι η ελλανόδικος επιτροπή θα κάνει τα στραβά μάτια. Το κείμενό σου υπέροχο. Από ουσία σίγουρα πάμε καλά. Πρέπει όμως και ο κόσμος να μπορεί να μας ανακαλύπτει.

Έτσι, για το τυπικό της υπόθεσης, η συνέχεια του παιχνιδιού βρίσκεται στη διεύθυνση:

http://limnesmenexeli.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

Δες και το κείμενό μου για το πως θα βάλεις στην αρχή σύνδεσμο προς το προηγούμενο κείμενο και στο τέλος σύνδεσμο προς τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν χρειαστείς βοήθεια πες μου.

  © Blogger template Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP